dimecres, 13 de maig del 2009

"Cartes-Cartas" SANT JORDI 2009

SANT JORDI 2009

CARTES-CARTAS
GUIÓN

Todos los actores y actrices, así como los figurantes irán vestidos con indumentaria blanca y negra. Se sentarán entre el público. Los figurantes, una vez hayan actuado volverán a sus asientos. Los actores y actrices, en cambio, se sentarán en cada una de las sillas que se situarán al fondo del escenario.
A la derecha del escenario, una mesa-escritorio iluminada por un foco y una silla; a la izquierda, un sofá.


1. YO (Alexandra)

La actriz se sienta en la mesa-escritorio y simula escribir una carta.

YO. Así, con letras mayúsculas. Tal como somos la mayoría, egoístas y enamorados de nuestra propia imagen en el espejo, tenemos tendencia a escribir esta palabra con gran frecuencia. Yo estoy escribiendo. ¿Sabes?: a veces tenemos necesidad de escribir algo para que alguien lo lea. Ahora quiero que lo leas tú.

Se levanta y se dirige hacia los espectadores, señalando sucesivamente con el dedo a alguno/a de ellos.

Yo te estoy escribiendo… Por desgracia no tengo nada que explicarte y tampoco hay nada nuevo, pero tal vez…
Yo te estoy escribiendo una carta.
Quizás lo primero que te preguntarás al recibir una carta mía es quién soy. Podría ser una muchacha de secundaria o tal vez una solterona aburrida. Eso lo dejo a tu imaginación porque no tiene ninguna importancia. Me importa más que leas lo que sale de mi pluma y que sea interesante. Porque lo escribo para ti.
Hoy mi carta no trata de temas sociales y no quiero enseñarte imperfecciones del mundo. Hoy solamente estoy escribiendo. En esta carta no hay ningún secreto escondido, ningún enigma que desentrañar. Esto es solamente una carta.
Cada día, cada semana, cada mes o cada año escribo una carta y cierro el sobre o pulso el botón “Enviar”. ¿Lo lees? ¿Quién sabe?

Alexandra (1er Btx.)



2. ¿POR QUÉ LLORAS, BEBÉ? (Estefy)

Una actriz figurante simula sostener en brazos un bebé. Otros dos se le acercan sucesivamente y dirigen muestras de afecto al recién nacido. Luego se retiran estos dos figurantes y la actriz permanece mirando ensimismada al bebé. La actriz protagonista simula escribir carta en escritorio.

Querida bebé:

Tú, bebé, que has nacido hace unas horas nada más: me pregunto qué sentirás ahora que ya no estás en el vientre de tu madre, tan pequeño y tan protegido durante nueve meses.
Tú, que ya has nacido, empiezas a vivir.
Tú, bebé, que eres tan linda, que haces que uno se olvide de todos sus problemas. Ahora tú eres la felicidad de nuestro mundo.
A veces me pregunto qué sentirás cuando te despiertas y ves que no hay nadie a tu lado, qué sentirás cuando lloras o cuando quieres comer, cuando tu madre o tu padre vienen a cogerte en sus brazos preguntándote: ¿Por qué lloras, bebé?
Estoy segura de que a ti te gusta que te miren, que te acaricien, que te mimen, que te acojan en brazos porque en ese momento te sientes la persona más protegida y querida.
Por eso yo, hermana, te escribo esta carta para decirte que te quiero y que te voy a ayudar en todo lo que necesites y que todos vamos a estar a tu lado.

Jéssica (1er Btx.)



3. QUERIDO CHICO IDEAL (Mayra)

Tres figurantes masculinos se sitúan en actitud hierática detrás de la actriz protagonista, que se sienta inicialmente en el sofá. La actriz se paseará entre ellos. Los observa, los acaricia, les habla… pero ellos se muestran insensibles a sus palabras. Al acabar el texto se retiran del escenario.

Querido chico ideal:

Quisiera que fueras cariñoso y atento conmigo, que tuvieras algo que no todos tienen. Sé que no hay nadie perfecto en este mundo, pero me encantaría que tú fueras así:
Yo anhelaría que tú fueras dulce como un caramelo, que tuvieras un corazón noble como el oro. Me encantaría que tus ojos fueran del color de la miel; tu piel, dorada; las manos, suaves como el algodón; tu mirar que resplandeciera dulzura; que tan sólo mi corazón palpitara y con tus labios poder soñar.
Se me olvidaba otro detalle que quizás no es importante pero, para que tú seas mi chico ideal, quisiera que seas detallista, que me llenes cada vez que puedas de regalos, que me hagas sentir que estoy en las nubes con sólo hacerme sonreír.
Que tú seas mi felicidad y yo la tuya.
Que me dediques poemas, canciones y cartas de amor.
Que cuando esté contigo sea como volar por el cielo tocando las nubes por lo bien que va nuestra relación.
Si tú me enamoraras por ser como eres, nunca te dejaría marchar.
¡Tú no sabes cómo me encantaría que fueras así!
No sé si es mucho pedir, pero quiero que llegue el día en el que podré tocar tu rostro y enamorarme de ti.

Mayra (3r ESO)




4. DEU MEU, QUE EN SÓN DE BONIQUES! (Mihai)

El actor se sienta en la silla y simula escribir.

Hola Pau,
Com ja saps vaig acabar el primer trimestre del curs i demà comencen les vacances.
Tu també l’has acabat avui, no? Suposo que tens molt bones notes ja que tu estudies moltíssim. Jo les tinc més o menys bones, excepte les de matemàtiques on no vaig estar atent en el exàmens i vaig treure un sis. Espero que trauré millor nota els trimestres que vénen. El meu pare no va estar gens content i en va castigar. No podré sortir a la disco ni jugar al futbol. Només podré visitar a un amic i a la família. Estic fatal. Ja saps que no suporto estar tancat en un lloc, que a mi m’agrada sortir i ser lliure. El més fotut de tot és que ara que he conegut unes noies no podré sortir amb elles, i Deu meu que en són de boniques!

Dos actrices figurantes se pasean ante él en actitud coqueta, comentando en voz baja algún secreto. Él las mira un segundo, les sonríe y vuelve a concentrarse en la carta.

Però bé, no puc fer res. La part positiva és que llegiré més i faré més exercicis perquè si no, m’avorriré molt.
Tu com vas de noies? En tenies dues fa temps, què ha passat?
Si no et molesta, l’estiu que ve et visitaré i farem unes festes com abans.
Espero la teva confirmació.


Dan-Mihai (4t ESO)




5. SOMNI (Byron) Pregrabado

El actor protagonista entra en escena, se tumba en el sofá y se duerme. Cuando suene el despertador, se despertará sobresaltado.

Fa tres dies vaig tenir un somni que era molt fantàstic. Era molt estrany. No m’escoltava ningú. Jo deia: “Senyor, senyora!! Perquè no m’escolta ningú?? Jo tenia una mica de por perquè no sabia que era un somni. També em vaig adonar que ningú em veia. Estava angoixada, però al cap d’una estona vaig veure un senyor que em mirava fixament als ulls i lo li vaig dir si em podia ajudar. Ell no va contestar res i de sobte va aixecar el braç i tenia un ganivet molt gran! Després el vaig veure i em vaig quedar sorpresa i vaig córrer molt ràpid, però l’home es va quedar caminant mentre jo corria. Vaig pensar on anar i vaig dir que aniria a casa de la Justine. Li vaig picar al timbre i ella va preguntar que qui era. Jo li vaig dir que era la Kimberly i va dir: “Ah, d’acord! Pasa.” I vaig passar. “Justine, Justine, -vaig cridar- baixa, baixa un moment ràpid!”. Era estrany perquè només ella m’escoltava.

Suena un despertador.

“Ring, Ring, Ring!!”

Mirando al público con gesto desconcertado:

El somni no té final.

Kimberly (1r ESO)




6. QUERIDA SALIMA (Beatrice/Anastasia)

Una figurante sale al escenario corriendo e intenta trepar por las espalderas del gimnasio, como si se tratara de las alambradas de un puesto fronterizo. No lo consigue. Se queda colgada y, ya sin fuerzas, cae exhausta al suelo. Sobre el escenario permanece su cuerpo inerte. Al acabar el texto, cuatro figurantes masculinos lo retiran cuidadosamente tomándolo de piernas y brazos.

Querida Salima:

Te escribo, pero realmente no sé muy bien dónde mandarte esta carta, porque desde que te fuiste aún estoy esperando noticias tuyas. Recuerdo con nostalgia el miedo con que me dijiste que marchabas a España, en un pequeño barquito. Yo, como siempre, le resté importancia al asunto y te hice olvidar todo lo que esto suponía. Así disfrutarías al máximo de tus últimos días en este país.
Hoy he visto la tele, porque daban el telediario y explicaban el naufragio de una patera, ¡y me he preocupado mucho! Parece mentira: ¡yo viendo la tele! Si nosotras preferíamos leer o imaginarnos nuestros juegos, que tanto nos hacían disfrutar. Amiga, sé que no debo preocuparme, pero ya hace tres meses que marchaste, y me prometiste que al llegar me escribirías… ¿Te has olvidado de mí? Prefiero pensar eso, a pesar de que me duela, antes de pensar que el mar te hundió en sus entrañas.
Si supieras lo mucho que te echo de menos, y no sólo yo, sino también tu abuela, que parece muerta en vida; tu perrito, que sigue esperándote en la playa... En fin, todo el pueblo te extraña, nos hace falta tu risa, que nos hacía olvidarnos de todo. Espero que cuando recibas esta carta te acuerdes de mí y me devuelvas otra contándome cómo es todo aquello: la gente, los chicos... ¿Todo es diferente?
En el colegio todo me va bien, como siempre. Tengo muchas amigas, pero ninguna como tú… En fin, ¡qué le vamos a hacer!
El otro día paseé por el bosque y pensé en ti. Bueno, pero qué digo, si siempre lo hago… Yo sé que, estés donde estés, siempre me vas a recordar, porque las dos tenemos un vínculo especial, que aunque estemos lejos siempre se conservará… Porque hemos vivido juntas toda nuestra vida, nos hemos reído, hemos llorado, hemos sufrido… Todo lo hemos vivido juntas.
Salima: Sé que recibirás esta carta pase lo que pase y, cuando la estés leyendo, sentirás que estoy a tu lado, igual que me está sucediendo a mí. Y esperaré todo lo que haga falta hasta que respondas y sepa de ti. Si hace falta, el resto de mi vida… Pero por una simple razón… ¡Te quiero! Y siempre lo haré.
Esperando tu retorno…

Jaifa

Vicky (4t)




7. HOLA, ABUELITA (Paola)

La actriz protagonista se sienta y simula escribir.
Mientras tanto, una figurante sale a escena trayendo en sus manos alguna foto u otro objeto que le recuerde a su abuela. Se sienta en el sofá y la evoca nostálgica.


Hola, abuelita:

Estos pequeños renglones son para saludarte y contarte sobre nosotras.
De mí te cuento que estoy estudiando, que me está yendo bien. De salud que estoy bien.
De Elizabeth te cuento que ya sacó grado, que está trabajando, que cada día va más adelante con su vida, que es una mujer juiciosa y trabajadora y que cada día está más apegada a su vida y que los extraña mucho.
Te digo sobre Fernanda. En este momento no está trabajando, que el año nuevo la recibió peladita y sin trabajo, pero ella sigue adelante con su vida y el bebé que está esperando. Le está yendo bien en el embarazo, que falta poco para que lo tenga. Tiene un chico muy trabajador y responsable ante todo.
Chao, mamita, la queremos mucho y para el próximo año nos veremos las caritas si Dios quiere.
Saludos a todos y que se cuiden mucho. Besos.

Alejandra (3r ESO)




8. ESTIMADA COMPANYA (Vicky)

La actriz protagonista entra en escena con un libro en las manos y una rosa entre sus páginas. Se sienta en cuclillas en medio del escenario y escenifica su carta, tras dejar en el suelo cuidadosamente el libro y la rosa.
Tras ella dos figurantes entran con sendos libros y se sientan a leer en el sofá, primero separados y más tarde van acercándose hasta apoyar mutuamente sus espaldas.

Estic tant feliç d’haver-te trobat en la meva vida... Encara recordo quan et vaig conèixer. Va ser fa deu anys, al parvulari de la meva escola. Em vas agradar tant, que vaig parlar de tu tota la setmana. Quan van començar a familiaritzar-nos, em vaig adonar que seríem íntimes amigues. Al principi em va costar una mica d’esforç aprendre a estar amb tu, però, a poc a poc, ho vaig aconseguir i així mai ens hem separat.
Al llarg de la meva vida, a mesura que he crescut, tu ho has fet amb mi, al meu costat, i juntes hem evolucionat en tots els aspectes de la vida.
De vegades em demanes una mica d’atenció, res comparat amb el que tu m’ofereixes cada dia. Vull que sàpigues que sempre romandré al teu costat, perquè les amigues sempre estan allà on les necessites i mai et deixen sola.
¡Gràcies, gràcies i mil gràcies..., amiga lectura!

Vicky (4t)



9. ESTIMADA DESTROSSAVIDES (Moha)


Un actor figurante entra en escena y se sienta rendido en el sofá con la cabeza apoyada sobre el pecho y los brazos caídos.
El actor protagonista se sitúa en medio del escenario en actitud valiente, desafiante, mirando a la cara a los espectadores.

Porto dos mesos sense veure’t. Per una banda estic content, però per altra no, perquè tinc por que l’ansietat em pugui vèncer. Espero poder aconseguir el que vull i necessito: no tornar a necessitar-te mai més.
M’està costant molt aconseguir-ho, però déu sap que lluito amb totes les meves forces i amb l’ajuda tant d’amics com de familiars, ja que sense ells encara seguiria a las teves mans.
Per culpa teva he estat a punt de perdre-ho tot: he perdut la feina, m’has arruïnat, m’has fet perdre la salut... Dies i nits amb tu o pensant en tu, la confiança dels meus amics i familiars, la bona reputació que en va costar anys aconseguir...
Però també he passat bons moments amb tu, o al menys o semblava. Amb tu el sol brillava més fort, la nit era més llarga i divertida i la companya aparentment grata. Fins que un dia ho vaig posar tot en una balança i vaig arribar a la conclusió que m’has arrabassat molt més que allò que m’has donat. Per això avui t’escric pera dir-te adéu i fins mai més.

Al acabar su texto, el actor se acercará al sofá y ayudará a incorporarse al figurante, que se apoyará en él para abandonar el escenario.

Mohamed (4t)




10. ESTOY MUERTA (Bea)

Una figurante se sitúa sentada en el suelo, encogida, protegiendo su cabeza con brazos y piernas, y permanece en esta postura hasta que la actriz protagonista pronuncia la última frase. En ese momento se incorpora y mira al frente, erguida, segura de sí misma. A su lado, la actriz protagonista dramatiza la carta.

Querido Charlie:

Te escribo para decirte que, a partir de hoy, se acabaron las palizas después de tus largas juergas en las madrugadas.
Que ya no voy a ser la estúpida que esconde sus heridas con maquillaje.
Que en estos momentos estoy marcando el número de teléfono que me salvará el alma de este abismo que me consume y me lleva lenta y dolorosamente a la locura.
Que ya no voy a aguantar más que mis hijos escuchen tus insultos y mis gritos.
Puedes buscarme, pero te aseguro que no me encontrarás. Hace tiempo que estoy muerta. Tú me quitaste el alma con tus manos, que golpeaban con saña mi cara y mis brazos sin razón alguna.
Si lo que querías era hundirme, no lo has conseguido.

Angie
Bea (3º ESO)



11. TENGO MUCHAS PREGUNTAS PARA TI (Melina)

Escenario completamente vacío. Sin figurantes. Luz cenital sobre el escenario vacío.
La actriz protagonista mira de vez en cuando hacia lo alto.

¡Oh, Dios!

Tengo muchas preguntas para ti… No sé si existes o sólo eres una creación de la imaginación de todos nosotros para consolarnos y saber que hay algo bueno detrás de todo este mundo absurdo… A veces creo que te diviertes jugando con todos nosotros, porque las cosas que me pasan son para reírse o para llorar. Bueno, eso es lo que intento hacer: reírme antes de que la vida se ría de mí… Pero te aseguro que es muy difícil.
Viví con mis padres un tiempo, pero de una manera poco apropiada para una niña… Con una infancia feliz, sí, lo admito.
Pero…
¿Por qué tuve que ser a mi corta edad el pilar de mi madre para que no se viniera abajo?
¿Por qué tuve que darme cuenta tan temprano de cómo son todos los hombres de esta tierra?
¿Por qué tuve que hacer de madre con mis dos hermanas cuando mi madre trabajaba para poder darnos de comer?
Dios, creía que lo tenía superado, pero me he dado cuenta de que no. Siento lágrimas rodar por mis mejillas... pero trato de ser fuerte. Trato… pero a veces no puedo ya con todo esto. No se lo he contado a nadie, sólo a ti…
Hubo un momento en mi vida en que las cosas se fueron normalizando. Pensé que ya no habría más problemas, pero una mañana me desperté viendo la cara de mi madre llena de lágrimas y diciéndome que volvería pronto, que lo hacía para darnos una vida mejor: lo que ella siempre había querido tener. Aún recuerdo su voz entrecortada diciéndome: “Te quiero, mi vida. Recuérdalo siempre.”
¿Por qué dejaste que pasase eso? Si sabías que la quería mucho, si sabías que necesitaba de ella… y más en la edad en que estaba y en la de mis hermanas… Lo bueno cuesta: terminé aprendiéndolo.
Por ahí dicen que aprietas pero no ahogas. Es verdad porque me dejaste a cambio de mi madre a una abuela a la que no había prestado mucha atención a la que no había dado aún mi corazón… y la que supo cómo llenar ese vacío que me dejaste. Lo supo trabajar día a día hasta que me sentí mejor. Mis días y mis noches, cuando ella se fue, se llenaron de lágrimas. Pero el paso del tiempo lo curó todo. Aprendía a vivir y a sobrellevarlo. Te doy las gracias…
(Karla 2º Bach.)




12. COSAS DE LA VIDA (David)

Esta carta y la siguiente se interpretarán fundidas. Alternativamente irán tomando la palabra el actor y la actriz, de modo que ambas cartas se fundan y confundan en un único sentimiento. Ambos se tomarán de la mano a lo largo de toda la escenificación. Cuando uno/a hable, el otro/a mantendrá su mirada perdida. Al acabar sus respectivas cartas, los dos actores se mirarán a los ojos, comprendiéndose. Abandonarán el escenario unidos. P.e.: El actor pasará su brazo sobre el hombro de la actriz.

1) Añorado abuelito:

2) Te escribo esta carta porque me gustaría que sepas cómo me siento al no estar tú a mi lado.
3) No sé cómo empezar. Sólo sé que te echo mucho de menos. Tú eras la persona a la que le contaba todos mis problemas. Ahora que tú no estás aquí me siento muy mal porque, a parta de ser mi abuelo, eras mi mejor amigo. En esta carta te explicaré cómo me siento.
4) Este año, de momento, voy bien en los estudios. Estoy concentrado…
5) Quería decirte que te echo mucho de menso porque me acuerdo mucho de ti. Cuando llego a casa y veo tu foto, tengo ganas de llorar. Pero no lo hago porque no quiero preocupar a mis padres.
6) He encontrado una persona en la que confío mucho. Me ayuda cuando estoy triste y puedo hablarle de ti. Me ayuda y me da consejos.
7) Cuando subo a la casa donde vivías, recuerdo los últimos momentos en que estuviste allí, enfermo, y yo a tu lado. Pero hay una cosa de la que me arrepiento. Me alejé de ti. No debí dejarte solo. A veces me pongo mal por eso. Llevo tiempo sin subir a verte. No es porque no quiera, sino porque me gustaría ir solo.
8) Subiré todos los domingos a verte y hablaré contigo. Entonces ya no tendré que escribir lo que siento al no estar tú a mi lado. Telo contaré todo. Tu cuerpo se quedó allí donde no hay nada, pero sé que me escucharás y me aconsejarás.
9) Abuelito, sólo quiero decirte que te echo de menos, que voy a ser fuerte y que cuidaré de la familia.

10) Tu nieto, David.
(David, 3º ESO)



13. CARTA A MI ABUELO (Karen)

Esta carta y la anterior se interpretarán fundidas. Alternativamente irán tomando la palabra el actor y la actriz, de modo que ambas cartas se fundan y confundan en un único sentimiento. Ambos se tomarán de la mano a lo largo de toda la escenificación. Cuando uno/a hable, el otro/a mantendrá su mirada perdida. Al acabar sus respectivas cartas, los dos actores se mirarán a los ojos, comprendiéndose. Abandonarán el escenario unidos. P.e.: El actor pasará su brazo sobre el hombro de la actriz.

1) Hola, “yayo”:

2) Hace ya mucho tiempo que no te veo y que no escucho tu voz. Aunque te sigo hablando cada noche, contándote cómo me va el colegio, cómo me va la vida… ¿Para que te voy a contar todo lo que te digo si tú ya lo sabes? Porque sé que, aunque estés tan lejos de mí, me escuchas y me cuidas desde donde quiera que estés.
3) ¡Ojalá no te hubieras ido tan pronto, porque me haces tanta falta!
4) Y encima has dejado a la “yaya” sola. No es justo. ¡Te echo tanto de menos…!
5) Echo de menos irme contigo a dar esos paseos tan largos mientras que contabas las cosas que hacías cuando eras pequeño…
6) Echo de menos jugar contigo a las cartas. Todos los juegos que sé me los has enseñado tú.
7) Echo de menos que vengas a abrazarme como hacías cuando mamá me castigaba.
8) ¡Te echo de menos a ti, “yayo”! Te fuiste demasiado pronto, porque yo sé que me faltaba más tiempo para estar contigo. ¿Si mi hermana apenas disfrutó de ti! Pensar que de ti sólo me queda una foto y aquel palito que hiciste parta mí. Es demasiado triste…
9) Sé que no te gusta verme triste, pero no puedo evitarlo. Siento un vacío muy grande en mi corazón. Es un hueco reservado para ti y que nadie más puede llenar.
10) Bueno, “yayo”, me despido de ti hasta esta noche cuando te cuente lo que he hecho hoy. Espero que estés orgulloso de tu nieta, que siempre te va a querer y siempre te recordará con una sonrisa.
11) ¡Te quiere mucho! Tu nieta.
(Karen, 2º Bach.)



14. LO QUE QUEDA DE MÍ (Patri)

Un figurante masculino sale al escenario, mira a la actriz protagonista y se gira bruscamente dándole la espalda a ella y al público.

Queridos amigos, familiares, gente que me odia y gente que me aprecia:

Os escribo para deciros que, a partir de hoy, la gente que me aprecia llorará y la que me odia se alegrará…
¿Por qué? Muy sencillo. Porque, cuando acabe esta carta, voy a acabar con el sufrimiento que él me ha causado… A partir de hoy ya no se tendrá que ir escondiendo de mí para liarse con otras chicas. Porque, al acabar esta carta, cogeré la cuchilla más afilada que encuentre y la deslizaré firmemente por mi muñeca. Sin opción de dar marcha atrás…
La gente dirá que soy una egoísta por no pensar en los que me quieren, pero es que… ¡si él me engaña es que no soy lo suficientemente buena para él ni para nadie.
A mí lo único que me importa ya es aliviar este dolor que siento en mi alma. Con este acto que algunos juzgarán de cobarde terminaré con todo esto…
Bueno, ya se hace tarde. No creo que a nadie le importe lo que voy a hacer y dudo que alguien lea esto pero, si alguien lo hace, que sepa que os quiero a todos.

Hasta siempre.
Lo que queda de mí.


Parte con sus manos el tallo de la rosa y la arroja al suelo, abandonando abatida el escenario. El figurante, que ha permanecido de espaldas hasta este momento, la recoge e intenta recomponerla. Tras unos segundos sin saber qué hacer vagando por el escenario, se acerca a la actriz que cierra el espectáculo y se la ofrece con delicadeza.

(Patri, 3º ESO)




15. ANTES DE MORIRME (Mahima)


Con la rosa rota entre sus manos, de pie, mirando al público de frente.

Me queda muy poco tiempo de vida, pero ahora prefiero olvidarlo y disfrutar de estos días como si no fuera a pasar nada.
Antes de morirme:

1. Quiero mantenerlo en secreto porque no quiero empujar a toda mi familia a la tristeza.
2. Quiero ir a la India y visitar a todos mis familiares y disfrutar de cada momento para hacerlo inolvidable.
3. Quiero ducharme con la lluvia de la India, sentir su frescura como lo hacía cuando tenía 8 ó 9 años. En verano, cuando llovía, salía a la terraza y nos duchábamos allí con mis amigos, hermanos y primos. Quiero sentir esa sensación otra vez.
4. Quiero visitar el Taj Mahal y la Tour Eiffel de Paris: el primero porque es el símbolo del amor de un marido por su esposa, y el segundo, porque es el símbolo del amor de un padre por su hija.
5. Quiero asistir a la boda de mi hermano.
6. Quiero ir al templo más sagrado de los hindúes y pedir que haya paz en este mundo, que haya menos terrorismo y que los seres humanos sean felices.
7. Quiero vender mis propiedades y repartir el dinero entre los pobres. Quiero dar mi ropa y mi comida a los pobres como hacía mi abuela paterna.
8. Quiero despedirme de todos mis compañeros y profesores del instituto.
9. Por último, quiero resolver todos los problemas de mis padres.

(Mahima, 1º Bach.)

Cada actor/actriz se acercará sucesivamente a alguno de los espectadores y buscará entre ellos a un hipotético receptor/a de su carta y se la entregará. Luego regresarán todos al escenario y saludarán al público. Telón.



IES ROGER DE FLOR - SANT JORDI 2009



DRAMATITZACIÓ DE TEXTOS
ESCRITS I INTERPRETATS PER L’ALUMNAT




DIJOUS, 23 D’ABRIL DE 2009 – 11.45 H. – SALA D’ACTES

Textos de: Alejandra Agudelo, Alexandra Shynkarenko, Bea Novas, Dan-Mihai Badescu, David Calvo, Jéssica Gómez, Karen García, Karla Díaz, Kimberly García, Mahima Prabhakar, Mayra Morales, Mohamed Arabbate, Patri García i Vicky Fernández.


Interpretats per: Alexandra Shynkarenko, Alex Estrella, Anastasia Ekame, Beatrice Bessebero, Bea Novas, Byron Santillán, Dan-Mihai Badescu, Estefanía Torres, Karen García, Mahima Prabhakar, Mayra Morales, Melina Díaz,, Mohamed Arabbate, Paola Betancourt, Patri García i Vicky Fernández, amb la col·laboració especial del Taller de Teatre de 3er d’ESO.



IES ROGER DE FLOR - SANT JORDI 2009



Gràcies per la vostra col·laboració.


Luis Fernández